وَ كانَ عَلَيْهِ السَّلامُ يَقُولُ اِذا لَقِىَ الْعَدُوَّ مُحارِباً:
هنگام برخورد با دشمن در وقت جنگ می فرمود:
اللّهُمَّ اِلَيْكَ اَفْضَتِ الْقُلُوبُ، وَ مُدَّتِ الاَْعْناقُ، وَ شَخَصَتِ
خداوندا، دلهایمان به سوی تو کشیده، گردنمان به جانب تو دراز شده، چشمهامان به تو
الاَْبْصارُ، وَ نُقِلَتِ الاَْقْدامُ، وَ اُنْضِيَتِ الاَْبْدانُ. اللّهُمَّ قَدْ صَرَّحَ
خیره شده، قدمها به سوی تو به راه افتاده، و بدنها در راه تو به لاغری رسیده است. خداوندا، دشمنیِ
مَكْنُونُ الشَّنَـآنِ، وَ جاشَتْ مَراجِلُ الاَْضْغَانِ. اَللّهُمَّ اِنّا نَشْكُو اِلَيْكَ
نهان ظاهر شده، و دیگهای کینه به جوش افتاده است. خداوندا، از نبود
غَيْبَةَ نَبِيِّنا، وَ كَثْرَةَ عَدُوِّنا، وَ تَشَتُّتَ اَهْوائِنا، «ربَّنا افْتَحْ بَيْنَنا
پیامبرمان، و زیادی دشمنان، و خواسته های پراکنده مان به تو شکایت می آوریم. «پروردگارا، بین ما
وَ بَيْنَ قَوْمِنا بِالْحَقِّ وَ اَنْتَ خَيْرُ الْفاتِحينَ».
و دشمنانمان به حق حکم فرما، که تو بهترین حکم کنندگانی».